Pamiętniki Transseksualnej Królowej

W Październiku zeszłego roku można powiedzieć że miałam małe załamanie nerwowe. Głowie przez pracę.  Nie będę wnikała w szczegóły bo nie ma sensu. Po konsultacji z lekarzem przepisali mi antydepresanty. Na początku naprawdę mi pomogły... teraz kiedy czuję się na tyle silna żeby przestać je brac czas to zakończyć.  Negatywy biorę przewagę nad pozytywami. Przytyłam na nich chyba 15 kg... napady gorąca i potów... i znieczulica. Od dziś przestaje. Mam nadzieję że obędzie sie bez skutków ubocznych. 

Moja mama jest strasznie dziwna. Niby mnie wspiera ale czasami wcale tego nie czuję.  Nie wiem nawet jak się zabrać do tego żeby to opisać. Nie zgadzamy się w wielu dziedzinach i ona nadal wcale mnie nie rozumie.  Nie widzi jak jest mi czasami zle. W tej relacji zawsze było tak że to ja byłam jej oparciem, było tak od dzieciństwa. Miała trudne życie z ojcem. Zabrałam ją do siebie do UK i tak zostało.... 

Moja mama myśli że jestem jak stal. Dopiero w zeszłym tygodniu doznała oświecenia że jestem na antydepresantach! Jak mam dola i próbuje z nią rozmawiać to zawsze słyszę- jakie Ty możesz mieć problemy? Przesadzasz. 

Wczoraj na zakupach dostałam jakiś dziwnych potów.  Dosłownie uderzenia gorąca.  Oczywiście jak powiedziałam że źle się czuję to zgonila to na osłabieni... i wtedy wybuchłam. Nie widzi ile ostatnio mam na głowie, nie widzi jakie mam problemy z snem, nie widzi jak źle ostatnio się czuję, nie widzi że utknelam z pracą, nie widzi mojej samotności. Nie widzi tego że przez to że przytyłam jest mi źle. Nie widzi jak juz sama nie wiem co dalej robić z swoimi życiem. Więc wygarnęłam jej to wszystko i się strasznie obraziła.  

Jestem zmęczona dbaniem o innych.  Teraz czas na mnie. Dlatego nawet jeśli moje papiery nie przyjdą na czas i tak polecę do PL. Tylko po to żeby być sama i wszystko sobie poukładać. 

Jak wrócę chcę się przeprowadzić do innego miasta, nad morzem.  Teraz mam okazję.  I teraz jest na to czas 

Nie jestem pewna jeszcze w 100% ale chyba będę musiała przełożyć lot do Polski.  Celem mojej wizyty było zmiana dokumentów.  Okazało się że papiery na które czekamy w UK mogą nie dojść na czas. Jeśli tak się stanie ( mam cichą nadzieję że nie) to wszystko może się przedłużyć o 3 miesiące.  Kuzwa Covid... wszystko jest teraz tutaj strasznie spowolnione... 

Trochę w tym mojej winy bo mogłam nie spieszyć się tak z biletami. Teraz nie wiem co robić? Lecieć? To trochę bez sensu, chociaż tak bardzo mi potrzebna przerwa i tęsknię za przyjaciółmi. 

Chyba trochę mnie to rozwaliło bo znowu zaczęłam czuć się samotnie. No i myślałam że będę mieć z głowy dokumenty i zakończę ten rok produktywnie. 

Reszta tez trochę wisi w powietrzu.  Mama pracuje do Listopada. Nadal sie nie zdeklarowała co chce robić dalej, wracać do PL czy zostać tutaj.  Ja chcę się w końcu przeprowadzić nad morze i myślałam że jak już wrócę z PL to zacznę to ogarniać. Jeśli mama zdecyduje się zostać będę musiała wziąść ją ze sobą- nie bardzo mi się to uśmiecha. Kocham ja okropnie ale czasami mam wrażenie że za bardzo mnie ogranicza. 

Za moment koniec lata i mój nastrój powoli też się zmienia.  Zaczyna powoli hibernacje pod kocykiem. Melancholijny nastrój też nadchodzi. Właśnie siedzę na kanapie,  pije drugą kawę i nie mogą się zmotywować 😊 

Jutro idę do sądu.  Muszę podpisać Statutory declaration do swojego Gender Recognition Certificate. Nie mam pojęcia jak to będzie wyglądać. Przez covid straciłam tyle czasu bo powinnam to mieć już załatwione. Zaczynam się tym stresować bo do wylotu nie zostało mi długo.  

Od dziś zrobię sobie mała głodówke. Muszę zrzucić trochę sadelka przed Polską.  W sumie to miałabym na to wywalone ale poprostu zaczęłam źle się czuć sama z sobą. To siedzenie w domu dało mi się w znaki.  Zresztą doszło też do mnie że w wieku 33 lat nie jest już tak łatwo panować nad swoją wagą 😶 

Jakoś dziś mnie naszło na przemyślenia. Generalnie teraz moje podejście do randek i związków zmieniło się bardzo. Może dlatego że czekam teraz na SRS? Mam cichą nadzieję że operacji coś się zmieni... Nie mogę się doczekać aż zacznę odkrywać swoje nowe ciało 😉

W porównaniu do innych osób trans chyba nie miałam takiej wielkiej dysforii. W momencie gdy HRT zaczęło działać zaczęłam wręcz ubóstwiać siebie. A co z tym idzie nabrałam też pewności siebie. Zawsze byłam raczej wyzwolona seksualnie i fakt ze jestem TS nie znaczył że miałam żyć w celibacie... poza tym lubię seks.

Gdy rozpoczęłam tranzycje w 2008 ( kwiecień) w styczniu 2009 zaczęłam się spotkać z James-em. Był to totalnie inny świat do tego co dotychczas znałam. Myślałam że wygrałam na loterii, jak spojrzę na to teraz to widzę że byłam właśnie tym oślepiona. Potrzebowałam tej adoracji, poczucia bezpieczeństwa i normalności. Choć nawet nie był w moim typie. Wtedy był jeszcze początkującym body builder więc oślepiła mnie góra mięśni. No i... podobałam mu się z fiutkiem... więc odłożyłam srs bo czułam się i tak dobrze... w sumie dla niego. Związek nabrał tempa. W maju 2009 zamieszkaliśmy razem. W czerwcu już go przyłapałam na zdradzie... ale zostałam. Zaręczyliśmy się. Mieliśmy wspólny dom.Byliśmy razem do 2016. Nie będę opisywała wszystkich dramatów ale ten koleś dał mi popalić, zdrady, manipulacje, kłamstwa, oszustwa, sterydy. Po rozstaniu zostałam ograbiona z pewności siebie i pieniędzy... musiałam się podnieść i zacząć od nowa.

Szybko po tym poznałam Matt-a. Był przeciwieństwem Jamesa ( przynajmniej tak mi się wydawało). Ten związek nie trwał za długo... bo rok... ale odbił się chyba najbardziej na mnie. Matt będzie zawsze moją porażką. Bo sama pozwoliłam mu odejść. Miał swoje za uszami ale z nim czułam się naprawdę szczęśliwa. Rozpieszczał mnie na każdym kroku, chciał mnie tylko dla siebie... i to było problemem. Wieczna kontrola. Inne by nie narzekały. Mieliśmy wspólne plany i takie możliwości... W tym czasie zmarł mój ojciec do tego moje hrt szwankowało i co chwilę zmieniali mi dawki. Spowodowało to burdel w mojej głowie, czułam się brzydka, gruba, nie pewna siebie. Do tego mielismy kupić nasz pierwszy dom co tylko dodawało stresu. Podsumowując: Śmierć ojca, trudności w pracy, skaczące hormony i obsesja Matta i wieczna kontrol sprawiły że pękłam. Kazałam mu się wyprowadzić. Po miesiącu doszłam do siebie. Chciałam to naprawić ale Matt znalaz sobie już pocieszenie w innej.... i to bardzo bolało... boli do tej pory...

I od tego czasu wypadłam z gry. Straciłam wiarę w miłośc. Chodziłam na masę randek. Tak jakby chciałam udowadniać sobie ze jeszcze potrafię być pożądana... z tym akurat nie było problemu. Zawsze ktoś kręcił się przy mnie. Zazwyczaj kończyło się szybko. Chwile uniesienia w łóżku. Ta cała attencja sprawiła że zaczęłam nienawidzieć tego kim się stałam. Zawsze chcialam rodziny, więzi, miłości... a skończyłam jak wrak. Bez emocji. Każdy facet z którym byłam sprawiał że czułam się nic nie warta i nie godna miłości. Jestem dobra do łóżka ale nie na stałe. Przerobiłam każdy scenariusz... Nawet nie ma się czym chwalić... do tego przyciągam kłopoty. Miałam romans z członkiem gangu ( Nawet BBC rozpisywało się o tym). Później następy romans z następnym gangsterem... a na koniec... bzykalam sie z burmistrzem jednego hrabstwa... Więc super!

Teraz pracuje nad sobą... nie chcę już taka być. I nadal wieżę w miłość... dlatego odpuściłam wszystko. Zerwałam masę kontaktów. Niedługo lecę do Polski... może szczęście w końcu uśmiechnie sie i do mnie?